Głos Kolorów | Rewolucja #4

Kruk i Aleksander wspólnie zastanawiali się, jak otworzyć przejście, gdy niespodziewanie ściana sama się osunęła.
- No proszę - mruknął chłopak i przymierzył się do przejścia przez nowo odkryty korytarz.
- To pewnie pułapka, skoro otworzyła się sama - westchnął czarnoskóry mężczyzna. - Ale nie mamy lepszego wyboru - dodał, gdy Aleksander obejrzał się pytająco.

Obaj ruszyli ciemnym tunelem. Nie upłynęło wiele czasu, a dojrzeli w oddali rozedrgane światło wylewające się zza jednych z drzwi.
- To chyba tutaj - szepnął podekscytowany chłopak, po czym uchylił drzwi i wszedł do pomieszczenia.

Zamknij oczy

Siedzący na środku pomieszczenia mężczyzna pisał coś w szaleńczym tempie w notatniku. Widać było, że wielokrotnie wyrywano z niego kartki i próbowano coś pisać koślawymi literami. Z niewielkiego okienka tuż pod sklepieniem wydobywało się nikłe światło, słabo rozlewając się po wszystkim, do czego udało mu się dosięgnąć.

W celi zazwyczaj było ciemno. Naprawdę ciemno, nie tak jak podczas zwykłej nocy. Wolałbym, żeby tak pozostało. Nie musiałbym widzieć tych okropnych rzeczy... Ściany i podłoga są oblepione... czymś. Dotychczas mogłem wmawiać sobie, że to wygodne dywany. Cóż, teraz, gdy wyglądają jak ludzka skóra wywrócona na drugą stronę, nie będzie to takie proste. Kraty w oknie nie są zrobione z metalu. To kości. Na niektórych z nich znajdują się wycięte znaki. Nie chciałbym znać ich historii. Ale najgorsze były obrazy, które widziałem przez liczne dziury w ścianie. Chyba już nigdy nie zasnę, mając je przed oczami. Nie, nawet nie próbuję ich opisywać. Najlepiej będzie, jeśli skupię się na swym notesie. Muszę coś zapisać. Inaczej oszaleję. A sądziłem, że oszalałem już dawno.

Głos Kolorów | Rewolucja #3

***

Powoli się wybudzając, Neira czuła, że ktoś ją niesie na rękach. Do jej świadomości powoli zaczęły docierać dźwięki – stukotanie butów na  kamiennej posadzce. Postanowiła otworzyć oczy, ale odkryła,  że nie jest w stanie niczego zobaczyć. Poruszyła się niespokojnie, usiłując dostrzec coś w otaczającej ją ciemności.

- Spokojnie, już prawie jesteśmy na miejscu – usłyszała ciepły, znajomy głos. Tyle że głos jej nauczycielki rzadko bywał ciepły.

- Pani Nina…? Co się stało, gdzie...

- Poczekaj, zaraz wszystkiego się dowiesz. - Starsza pani zatrzymała się i postawiła dziewczynę na ziemi. Przyłożyła dłoń do ściany, która odsunęła się, ukazując niewielką, dobrze oświetloną komnatę z drzwiami rozstawionymi w regularnych odstępach. Neira zmrużyła oczy na widok światła. Ruszyła chwiejnie do środka. Nadal nie czuła się najlepiej.

- Siadaj sobie - powiedziała Nina, wskazując jedno z niewielkich, metalowych pudeł ustawionych wokół największego, przypominającego stół. Sama również usiadła. Neira wykonała polecenie.

[rozmowy] w toku - czyli drobny kryzys

tu coś byndzie


ale jeszcze ni ma


jak napiszesz błont po błyndzie


to cię dopadnie zima


poeta mocno


~~~
[Znalezione gdzieś w archiwum przez cenzora☆]

Głos Kolorów | Rewolucja #2

Obaj mężczyźni przyjrzeli się drzwiom. Wisiała na nich jedynie kokarda, nie były udekorowane niczym więcej. Nawet klamki brakowało. Aleksander wyciągnął broń, którą wcześniej znalazł i przyjrzał się jej.
- Tak właśnie myślałem, że może nam się przydać - mruknął do siebie.

Razem z przyjacielem schował się za rogiem korytarza, po czym rzucił przedmiotem z całej siły. Efekt był natychmiastowy. Gdy tylko wyjrzeli zza rogu, ich oczom ukazał się pokój ukryty dotąd za drzwiami. Teraz brakowało i drzwi, i jednej ściany. Na środku tyłem do nich leżała dziewczyna, jakimś cudem nietrafiona żadnym odłamkiem. Jej krótkie, czarne włosy były niepokojąco rozsypane wokół głowy.

Głos Kolorów | Rewolucja #1

Rozdział 2: Rewolucja

Aleksander starał się jak najciszej stawiać kroki. Powoli, za to niezauważenie dostał się do drewnianego płotu okalającego szkołę, który i tak był bezużyteczny, gdyż niewiele osób miało ochotę - lub odwagę - zbliżać się do budynku. Jednak Aleksander nie był jedną z takich osób. Zajął ustalone wcześniej miejsce i zerkał co chwilę to za płot, to na Kruka, który stał kilkanaście metrów dalej.

Nie ma co się oszukiwać - był podekscytowany możliwością włamania się do szkoły magii i uwolnienia z niej dawno niewidzianej przyjaciółki. Przyjrzał się najdokładniej, jak się dało zza dziur w płocie, murom budynku. Ostatni raz widział Neirę gdzieś tam, w środku. Był ciekaw, jak bardzo się zmieniła przez ostatnie lata... był ciekaw, czy w ogóle go rozpozna. Uznał jednak, że nie ma sensu się o to zamartwiać, skoro jeszcze nawet nie dotarli do celu. Więc w dalszym ciągu cierpliwie czekał.

Gęstość czasu, czyli smutna rzeczywistość

Dzisiaj trochę smutniejszy nastrój. Bo jesień.


Gęstość czasu

Coś kapnęło na nos

Coś kapnęło na ucho

Coś kapnęło na powiekę przymkniętą

By nie widzieć nielicznych spojrzeń padających wprost

Na ciebie

Przytłaczających cieżarem wyższości

Wszechogarniająca aura dumy

Gdy kroczą pewni siebie po rdzawym dywanie

W porze krwawienia drzew 

Gdzieniegdzie kałuże leżą deptane

Słone łzy cierpienia

Cichy płacz nieba zszargany

Ty nie jesteś taki jak oni

Ty oddajesz cześć każdemu z drzew spływających szarością

I ziemi, ona cię wychowała

I kamieniom, po nich stąpasz

I każdej żywej istocie

Nawet im

Pośród niezgłębionej dżungli betonu

Stoisz samotnie

Bez zbędnych słów

Wśród deszczu mimo rozmazanego tłumu

Taka jest rzeczywistość

Gdy wpatrujesz się w bezdenne przestworza

Rozrywane srebrzystymi smugami metalicznego wiatru

Krople smutku mącą uczucia

Tęsknotę za ukochaną osobą

On już nie podejdzie, nie przytuli, nie pocieszy

Czy to już samotność

Kiedy czekasz pośród nich na to, co nie przyjdzie

Liczysz na cud

Stojąc wytrwale na niekończącej się warcie

Byle tylko być wiernym

Byle wytrwać do końca

Byle tylko go nie zawieść

Może wtedy przyjdzie

Nie, nie, nie, rozglądasz się

Jego już tu nie będzie

(Co to jest samotność?)

Wilgotna ziemia jedyną towarzyszką

Pod ogromem bezsensu rzeczywistości

Bo taka jest rzeczywistość

Samotność?

Dopiero teraz

Zaczyna się samotność

Głos Kolorów | Wolność #4

- Co takiego? - spytał Aleksander z niedowierzaniem. - Przecież nie jesteśmy jeszcze gotowi na atak! Jeśli teraz...
- Nie jesteśmy i nigdy nie będziemy - przerwał mu ostro Kruk. - Zobacz tylko, jakie siły mamy do dyspozycji. Mamy młodych chłopców i uciekinierów z miasta, a także trzech przedstawicieli mojej rasy. To wystarczająco, żeby na tę chwilę się włamać, natomiast nigdy nie zbierzemy armii tysiąca wyszkolonych wojowników, powinieneś zdawać sobie z tego sprawę. Zresztą, jeśli jeszcze trochę tu pomieszkamy, to całkiem się zadomowimy w tej skalnej dziurze, walcząc o pozostanie niezauważonym. Jeśli zaś chcesz zebrać więcej osób, to pamiętaj, że wszystkim trzeba zapewnić wyżywienie. A Neira? Pomyślałeś o niej? Przez cały ten czas, gdy my przygotowujemy się do rewolucji, ona siedzi zamknięta w tej swojej szkółce, najprawdopodobniej od początku otumaniana jakimiś substancjami. Pomyśl chwilę, chłopcze. Co dobrego przyjdzie nam z odkładania wszystkiego na później?

Wielki powrót i ziemniaki

Po dłuższej przerwie technicznej (ta, jasne) wracamy do tworzenia bloga :)
Dzisiaj, tak na rozgrzanie atmosfery, wstawiam wierszyk na zamówienie naszego kochanego cenzora. Jego temat brzmiał: sonet o ziemniakach w stylu tragicznym. Dziękujemy Ci, o niezrównany mistrzu cenzorze, za twą wspaniałą wyobraźnię.
[cenzor: tym jedynym razem puszczę tą oczywistą ironię  mimo uszu]
Przechodząc do rzeczy, sonet ma uroczy tytuł "Przyziemne problemy". :)

I znowu nadchodzą okropne chwile,

Gdy świat chyli się ku mrocznej mogile.

Kroki na schodach, w ciemności już sięga

Zakrzywionymi paluchami ręka.

Ja – odsłonięty, poniżony, ginę,

Ostrza nie mają litości ni krztynę.

A gdy już pocięty legnę na stole,

Skończę swój żywot w piekielnym rosole.

Życie jest trudne, gdy jesteś kartoflem.

Bez przerwy egzystujesz pod pantoflem.

I nie wiesz, kiedy zostaniesz wybrany.

Na ostrzu kucharza tylko cierpienie,

Raz tną wzdłuż, raz wszerz, to twe przeznaczenie,

A na końcu i tak będziesz zjadany.

Głos Kolorów | Wolność #3

Aleksander siedział na okrytym futrem murku, niecierpliwie stukając palcami o siebie. Był całkowicie pochłonięty myślami, a do tego lekko podekscytowany planem, który powstawał w jego głowie. Siedział w zaciszu swojej kryjówki, dobrze ukrytej przed ciekawskimi oczami, a do tego strzeżonej przez kilkudziesięciu ludzi, którym ufał. Choć może ufność to w tej sytuacji za wiele powiedziane – wiedział po prostu, że żaden z nich nie ośmieliłby się go zdradzić, każdy ze swoich powodów.

Przerwał rozmyślania i rozejrzał się po kryjówce. Była to przestronna komnata z jednym otworem wyjściowym oraz mnóstwem krótkich korytarzy i niewielkich pokojów, które się z nią łączyły, nieraz ciągnących się daleko w głąb skały, aż do serca góry. Wszystko to ukryte było wysoko ponad budynkami, z dala od domów mieszkalnych, choć kilka kroków od wyjścia rozciągał się doskonały widok na całe miasto. Nigdzie nie było widać ludzi, choć Aleksander wiedział, że są oni dobrze ukryci w strategicznych miejscach, skąd mogą obserwować życie mieszkańców. Kilku ze swoich szpiegów wysłał do samego centrum,
żeby mogli zbierać jak najwięcej informacji, czy to z plotek, czy nawet z lokalnych legend; tych drugich ostatnio przybywało, Aleksander sam zadbał o to, by  kilka z nich, stworzonych przez niego, krążyło po rynku. Dzięki temu zdobywał niejako władzę nad tym, w co ludzie wierzą i czego się boją, a to potężna władza. Uśmiechnął się pod nosem. Na ulicach tego miasta nie działo się nic, o czym by nie wiedział.

Głos Kolorów | Wolność #2

Przez zasłonięte grubą kotarą okno desperacko próbowały się przedrzeć promienie południowego, jasnego słońca, kiedy Neira się obudziła. Otworzyła oczy i natychmiast zalała ją fala bólu przenikającego przez jej przemęczoną nauką głowę. Jęknęła z niezadowoleniem, ale powoli podniosła się z łóżka. Do tej pory jeszcze nigdy nie obudziła się tak wcześnie, zazwyczaj to ktoś ze służby przychodził do niej i zmuszał ją do wstania. Tym razem jednak czuła się wypoczęta, nie licząc bólu głowy. Chwiejnie, podpierając się ręką o ścianę, podeszła do okna, podczas gdy jej druga dłoń osłaniała oczy od słabego, choć rażącego ją światła. Odetchnęła głęboko i delikatnie odsunęła zasłonę, czekając, aż jej wzrok przyzwyczai się do słońca. Ponownie zignorowała irytujące kłucie w skroniach i niecierpliwie czekała. Kiedy już mogła bez problemu spojrzeć na pomieszczenie, zalane światłem po raz pierwszy od niepamiętnych czasów, odkryła, że patrzenie na mieniące się ściany tylko potęguje jej cierpienie. Czym prędzej przysunęła się do okna i wyjrzała przez nie, napawając się jasnością dnia.

Życzenia wielkanocne

Z racji świąt wielkanocnych (minionych już, ale to nieważne :p świąteczny nastrój trwa!) oraz wiosny, która być może wreszcie nadejdzie, chciałabym wszystkim złożyć wiosenne życzenia. Oto one!

Gdy słoneczne dni zawitają,

Ludzie się ze śniegiem żegnają,

Nikt już szalików nie zakłada,

Ktoś pogodnie wita sąsiada:

To znak, że nadchodzą na wiosnę

Radosne święta wielkanocne!

Więc optymizmu, jajek smacznych,

W bród gości, pisanek cudacznych,

Całkowitego braku smutku,

Sukcesów, zieleni w ogródku,

By się nie powinęła noga

Życzy autorka tego bloga ;)

(PS

Jako że dzisiaj był lany poniedziałek, zapraszam czytelników do dzielenia się swoimi przeżyciami z minionego dnia w komentarzach :) )

I... Nowy wiersz!

Z radością prezentuję następny wiersz mojego autorstwa - tym razem humorystyczny i z morałem :) Postarałam się, żeby wiersz był sylabotoniczny.

***

Rozprawa o konsumpcjonizmie
  

Dzisiaj się toczy kolejna rozmowa.

Znowu „poważna”, to samo od nowa.

Ważni panowie, co służą ojczyźnie,

Którzy coś ględzą o konsumpcjonizmie.
  

Jeden uważa, że nic w tym dobrego,

Złe przywiązanie do materialnego.

On, kiedy zerka za okno swej willi,

Widzi krajobraz prywatnej idylli:

Dziewięć basenów i pięć Mercedesów.

Kto tego pana nauczy moresu?
  

Drugi pan mówi o konsumpcjonistach:

„Żyć nie powinni, to rzecz oczywista”.

Jeszcze dzień temu ten pan nas zapewniał:

„Każdy ma wartość, czy obcy, czy krewniak”.

Jawny hipokryzm jest w tym zachowaniu.

Czemu nie powie nikt nic temu panu?
  

Trzecia osoba, już całkiem wkurzona,

Drze się, że prawdę wygłosi im ona.

Lecz w tym momencie wyłączam swe radio.

Słuchać ich dalej nie będzie już warto.

 

Głos Kolorów | Wolność #1

Rozdział 1: Wolność

 

~7 lat później~

Neira szła chwiejnym, nierównym krokiem. Jej ostrożne kroki niosły się echem po pustym korytarzu, gdy stąpała po kamiennej posadzce. Ręką podpierała się o zimną ścianę, aby nie upaść. Co chwilę mijała jakieś drzwi prowadzące do nieznanych jej pokojów, raz po jednej, raz po drugiej stronie. Śmieszny układ, pomyślała. Czuła się o wiele bardziej zmęczona niż poprzedniego dnia, a przecież miała jeszcze tyle do zrobienia… Zatrzymawszy się, potrząsnęła lekko głową i odegnała wszystkie męczące  myśli. Przez chwilę nie mogła się na niczym skoncentrować, ale zaraz odzyskała kontrolę nad sobą i ruszyła dalej.

Głos Kolorów | prolog #4

Wszyscy ustawili się w półokręgu. Neira podeszła do muru, przy którym stał jej ojciec i starsza pani o siwych włosach. Nauczycielka pierwsza przerwała ciszę.
- Podejdź, Neiro. Zapoznamy cię z niektórymi warunkami umowy przysięgi, po czym przejdziemy do właściwej Ceremonii.

Warunkiem było dostarczenie przez siedmiolatkę energii potrzebnej do zburzenia muru, za co miała dostać mnóstwo udogodnień, takich jak odporność na wszelkiego rodzaju niemagiczne choroby. Tyle przynajmniej Nefryta zrozumiała.

 - Neira, chodź tu – tym razem to Hees się odezwał.

Coś zupełnie innego

Tym razem wrzucę coś zupełnie innego i całkowicie oderwanego od głównego wątku bloga. Tak jak mówiłam, czasem będą się pojawiać tu także różne wiersze i opowiadania  niezwiązane z "Głosem kolorów". Tak więc powróćmy z bajecznie kolorowego świata na szarą i jakże niesprawiedliwą matkę Ziemię.

***

Błotne doły

Gdy kopałem wczoraj dół,

Jakiś dzieciak na mnie pluł.

Ubłociłem się na wpół,

Gdy kopałem wczoraj dół,

Jezdni rozwaliłem pół.

I mój humor się popsuł: 

Gdy kopałem wczoraj dół, 

Jakiś dzieciak na mnie pluł.

  

To nie dla mnie błotne doły,

Przecież ja kończyłem szkoły.

Choćbym był z pieniędzy goły,

To nie dla mnie błotne doły.

Harujemy tu jak woły,

Ulitujcie się, anioły: 

To nie dla mnie błotne doły, 

Przecież ja kończyłem szkoły. 

  

Praca ciężka, płaca marna,

Ledwo starczy na garść ziarna.

Nawet gdy dusza mocarna,

Praca ciężka, płaca marna.

Twarz od błota ciągle czarna.

Dzień prażący, a noc skwarna: 

Praca ciężka, płaca marna, 

Ledwo starczy na garść ziarna. 
  

Gdy kopałem wczoraj dół,

Jakiś dzieciak na mnie pluł.

Ubłociłem się na wpół,

Gdy kopałem wczoraj dół,

Jezdni rozwaliłem pół.

I mój humor się popsuł: 

Gdy kopałem wczoraj dół,

Jakiś dzieciak na mnie pluł.