Wielki powrót i ziemniaki

Po dłuższej przerwie technicznej (ta, jasne) wracamy do tworzenia bloga :)
Dzisiaj, tak na rozgrzanie atmosfery, wstawiam wierszyk na zamówienie naszego kochanego cenzora. Jego temat brzmiał: sonet o ziemniakach w stylu tragicznym. Dziękujemy Ci, o niezrównany mistrzu cenzorze, za twą wspaniałą wyobraźnię.
[cenzor: tym jedynym razem puszczę tą oczywistą ironię  mimo uszu]
Przechodząc do rzeczy, sonet ma uroczy tytuł "Przyziemne problemy". :)

I znowu nadchodzą okropne chwile,

Gdy świat chyli się ku mrocznej mogile.

Kroki na schodach, w ciemności już sięga

Zakrzywionymi paluchami ręka.

Ja – odsłonięty, poniżony, ginę,

Ostrza nie mają litości ni krztynę.

A gdy już pocięty legnę na stole,

Skończę swój żywot w piekielnym rosole.

Życie jest trudne, gdy jesteś kartoflem.

Bez przerwy egzystujesz pod pantoflem.

I nie wiesz, kiedy zostaniesz wybrany.

Na ostrzu kucharza tylko cierpienie,

Raz tną wzdłuż, raz wszerz, to twe przeznaczenie,

A na końcu i tak będziesz zjadany.