Gęstość czasu, czyli smutna rzeczywistość

Dzisiaj trochę smutniejszy nastrój. Bo jesień.


Gęstość czasu

Coś kapnęło na nos

Coś kapnęło na ucho

Coś kapnęło na powiekę przymkniętą

By nie widzieć nielicznych spojrzeń padających wprost

Na ciebie

Przytłaczających cieżarem wyższości

Wszechogarniająca aura dumy

Gdy kroczą pewni siebie po rdzawym dywanie

W porze krwawienia drzew 

Gdzieniegdzie kałuże leżą deptane

Słone łzy cierpienia

Cichy płacz nieba zszargany

Ty nie jesteś taki jak oni

Ty oddajesz cześć każdemu z drzew spływających szarością

I ziemi, ona cię wychowała

I kamieniom, po nich stąpasz

I każdej żywej istocie

Nawet im

Pośród niezgłębionej dżungli betonu

Stoisz samotnie

Bez zbędnych słów

Wśród deszczu mimo rozmazanego tłumu

Taka jest rzeczywistość

Gdy wpatrujesz się w bezdenne przestworza

Rozrywane srebrzystymi smugami metalicznego wiatru

Krople smutku mącą uczucia

Tęsknotę za ukochaną osobą

On już nie podejdzie, nie przytuli, nie pocieszy

Czy to już samotność

Kiedy czekasz pośród nich na to, co nie przyjdzie

Liczysz na cud

Stojąc wytrwale na niekończącej się warcie

Byle tylko być wiernym

Byle wytrwać do końca

Byle tylko go nie zawieść

Może wtedy przyjdzie

Nie, nie, nie, rozglądasz się

Jego już tu nie będzie

(Co to jest samotność?)

Wilgotna ziemia jedyną towarzyszką

Pod ogromem bezsensu rzeczywistości

Bo taka jest rzeczywistość

Samotność?

Dopiero teraz

Zaczyna się samotność