[rozmowy] w toku - czyli drobny kryzys

tu coś byndzie


ale jeszcze ni ma


jak napiszesz błont po błyndzie


to cię dopadnie zima


poeta mocno


~~~
[Znalezione gdzieś w archiwum przez cenzora☆]

Głos Kolorów | Rewolucja #2

Obaj mężczyźni przyjrzeli się drzwiom. Wisiała na nich jedynie kokarda, nie były udekorowane niczym więcej. Nawet klamki brakowało. Aleksander wyciągnął broń, którą wcześniej znalazł i przyjrzał się jej.
- Tak właśnie myślałem, że może nam się przydać - mruknął do siebie.

Razem z przyjacielem schował się za rogiem korytarza, po czym rzucił przedmiotem z całej siły. Efekt był natychmiastowy. Gdy tylko wyjrzeli zza rogu, ich oczom ukazał się pokój ukryty dotąd za drzwiami. Teraz brakowało i drzwi, i jednej ściany. Na środku tyłem do nich leżała dziewczyna, jakimś cudem nietrafiona żadnym odłamkiem. Jej krótkie, czarne włosy były niepokojąco rozsypane wokół głowy.

Głos Kolorów | Rewolucja #1

Rozdział 2: Rewolucja

Aleksander starał się jak najciszej stawiać kroki. Powoli, za to niezauważenie dostał się do drewnianego płotu okalającego szkołę, który i tak był bezużyteczny, gdyż niewiele osób miało ochotę - lub odwagę - zbliżać się do budynku. Jednak Aleksander nie był jedną z takich osób. Zajął ustalone wcześniej miejsce i zerkał co chwilę to za płot, to na Kruka, który stał kilkanaście metrów dalej.

Nie ma co się oszukiwać - był podekscytowany możliwością włamania się do szkoły magii i uwolnienia z niej dawno niewidzianej przyjaciółki. Przyjrzał się najdokładniej, jak się dało zza dziur w płocie, murom budynku. Ostatni raz widział Neirę gdzieś tam, w środku. Był ciekaw, jak bardzo się zmieniła przez ostatnie lata... był ciekaw, czy w ogóle go rozpozna. Uznał jednak, że nie ma sensu się o to zamartwiać, skoro jeszcze nawet nie dotarli do celu. Więc w dalszym ciągu cierpliwie czekał.

Gęstość czasu, czyli smutna rzeczywistość

Dzisiaj trochę smutniejszy nastrój. Bo jesień.


Gęstość czasu

Coś kapnęło na nos

Coś kapnęło na ucho

Coś kapnęło na powiekę przymkniętą

By nie widzieć nielicznych spojrzeń padających wprost

Na ciebie

Przytłaczających cieżarem wyższości

Wszechogarniająca aura dumy

Gdy kroczą pewni siebie po rdzawym dywanie

W porze krwawienia drzew 

Gdzieniegdzie kałuże leżą deptane

Słone łzy cierpienia

Cichy płacz nieba zszargany

Ty nie jesteś taki jak oni

Ty oddajesz cześć każdemu z drzew spływających szarością

I ziemi, ona cię wychowała

I kamieniom, po nich stąpasz

I każdej żywej istocie

Nawet im

Pośród niezgłębionej dżungli betonu

Stoisz samotnie

Bez zbędnych słów

Wśród deszczu mimo rozmazanego tłumu

Taka jest rzeczywistość

Gdy wpatrujesz się w bezdenne przestworza

Rozrywane srebrzystymi smugami metalicznego wiatru

Krople smutku mącą uczucia

Tęsknotę za ukochaną osobą

On już nie podejdzie, nie przytuli, nie pocieszy

Czy to już samotność

Kiedy czekasz pośród nich na to, co nie przyjdzie

Liczysz na cud

Stojąc wytrwale na niekończącej się warcie

Byle tylko być wiernym

Byle wytrwać do końca

Byle tylko go nie zawieść

Może wtedy przyjdzie

Nie, nie, nie, rozglądasz się

Jego już tu nie będzie

(Co to jest samotność?)

Wilgotna ziemia jedyną towarzyszką

Pod ogromem bezsensu rzeczywistości

Bo taka jest rzeczywistość

Samotność?

Dopiero teraz

Zaczyna się samotność

Głos Kolorów | Wolność #4

- Co takiego? - spytał Aleksander z niedowierzaniem. - Przecież nie jesteśmy jeszcze gotowi na atak! Jeśli teraz...
- Nie jesteśmy i nigdy nie będziemy - przerwał mu ostro Kruk. - Zobacz tylko, jakie siły mamy do dyspozycji. Mamy młodych chłopców i uciekinierów z miasta, a także trzech przedstawicieli mojej rasy. To wystarczająco, żeby na tę chwilę się włamać, natomiast nigdy nie zbierzemy armii tysiąca wyszkolonych wojowników, powinieneś zdawać sobie z tego sprawę. Zresztą, jeśli jeszcze trochę tu pomieszkamy, to całkiem się zadomowimy w tej skalnej dziurze, walcząc o pozostanie niezauważonym. Jeśli zaś chcesz zebrać więcej osób, to pamiętaj, że wszystkim trzeba zapewnić wyżywienie. A Neira? Pomyślałeś o niej? Przez cały ten czas, gdy my przygotowujemy się do rewolucji, ona siedzi zamknięta w tej swojej szkółce, najprawdopodobniej od początku otumaniana jakimiś substancjami. Pomyśl chwilę, chłopcze. Co dobrego przyjdzie nam z odkładania wszystkiego na później?

Wielki powrót i ziemniaki

Po dłuższej przerwie technicznej (ta, jasne) wracamy do tworzenia bloga :)
Dzisiaj, tak na rozgrzanie atmosfery, wstawiam wierszyk na zamówienie naszego kochanego cenzora. Jego temat brzmiał: sonet o ziemniakach w stylu tragicznym. Dziękujemy Ci, o niezrównany mistrzu cenzorze, za twą wspaniałą wyobraźnię.
[cenzor: tym jedynym razem puszczę tą oczywistą ironię  mimo uszu]
Przechodząc do rzeczy, sonet ma uroczy tytuł "Przyziemne problemy". :)

I znowu nadchodzą okropne chwile,

Gdy świat chyli się ku mrocznej mogile.

Kroki na schodach, w ciemności już sięga

Zakrzywionymi paluchami ręka.

Ja – odsłonięty, poniżony, ginę,

Ostrza nie mają litości ni krztynę.

A gdy już pocięty legnę na stole,

Skończę swój żywot w piekielnym rosole.

Życie jest trudne, gdy jesteś kartoflem.

Bez przerwy egzystujesz pod pantoflem.

I nie wiesz, kiedy zostaniesz wybrany.

Na ostrzu kucharza tylko cierpienie,

Raz tną wzdłuż, raz wszerz, to twe przeznaczenie,

A na końcu i tak będziesz zjadany.